واکاوی ظرفیت سرمایه اجتماعی محلات شهری در ساماندهی بافت های فرسوده، مطالعه موردی منطقه 9 شهرداری تهران

بافت‌های قدیمی شهرها به عنوان ارزشمندترین بافت‌های شهری هستند که ارزشهای فرهنگی اصیل زیادی برای شهرها دارند. اکثر بافت‌های قدیمی در طول زمان با فرسودگی مواجه شده و شادابی و سلامت خود را از دست می‌دهند. یکی از مهمترین مسائلی که در چند دهۀ اخیر مورد توجه مسؤولان و اندیشمندان مسائل شهری و بخصوص بافت‌های فرسوده شهری قرار گرفته است موضوع استفاده از ظرفیت‌های سرمایۀ اجتماعی بمنظور تسهیل در روند بهسازی و نوسازی بافت‌های فرسوده شهری است. سطح اعتماد، مشارکت، انسجام اجتماعی و سایر مؤلفه‌های سرمایه اجتماعی افراد ساکن در بافت‌های فرسوده از مهمترین ظرفیت‌ها بمنظور بهبود وضعیت این بافت‌های شهری می‌باشند. از این‌رو در این تحقیق به بررسی میزان تأثیر مؤلفه‌ی سرمایۀ اجتماعی و تأثیر میزان هر یک از شاخص‌های آن در مشارکت ساکنان بافت‌های فرسودۀ منطقه 9 شهرداری تهران پرداخته می‌شود. روش تحقیق این مقاله توصیفی – تحلیلی بوده و به‌منظور بررسی سطح سرمایۀ اجتماعی افراد و همچنین میزان تمایل آنها به مشارکت در بافت‌های فرسوده از ابزار پرسشنامه بهره گرفته شده است. همچنین به‌منظور آزمون فرضیات تحقیق از نرم‌افزار SPSS و تحلیل-های آماری پیرسون، آزمون تفاوت میانگین T، تحلیل واریانس یک طرفه و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شده است. نتایج آزمون نشان دهندۀ این است که مؤلفه‌های سرمایۀ اجتماعی نقش زیادی در تبیین میزان مشارکت ساکنان بافت فرسوده در بهسازی و نوسازی دارد و با تاکید بیشتر بر ظرفیت سرمایۀ اجتماعی ساکنان این بافت‌ها می‌توان از این عامل در جهت تسریع در روند نوسازی و بهسازی بافت‌های فرسوده شهری استفاده نمود.